تغییرات محتوای اسانس اندام­های مختلف ژنوتیپ­های شوید در واکنش به کمبود آب

کاظم قاسمی گلعذانی^*1، مهرداد مرادی¹، سعید زهتاب سلماسی¹ و سعید قاسمی¹

چکیده

 آزمایشی به­ صورت اسپلیت پلات (بر پایه طرح بلوک کامل تصادفی) با چهار تکرار در سال 1393 اجرا گردید تا اثرات تیمارهای مختلف آبیاری (I₁، I₂، I₃ و I₄: به ترتیب آبیاری پس از 70، 100، 130 و 160 میلی­متر تبخیر) بر محتوای اسانس اندام­های مختلف ژنوتیپ­های شوید (محلی و ماموت) مورد ارزیابی قرار گیرد. تیمارهای آبیاری و ژنوتیپ­ها به ترتیب به کرت­های اصلی و فرعی اختصاص داده شدند. با تشدید کم­ آبی، درصد اسانس اندام­های مختلف شوید افزایش، ولی عملکرد اسانس در واحد سطح آن­ها کاهش یافتند. ژنوتیپ ماموت بیشترین درصد اسانس را در تمام اندام­ها داشت، ولی عملکرد اسانس اندام­های رویشی و گل ژنوتیپ محلی بسیار بیشتر از ژنوتیپ ماموت بود. با وجود این، تفاوت عملکرد اسانس بذر­ها در بین دو ژنوتیپ معنی­ دار نبود. بیشترین درصد و عملکرد اسانس تحت سطوح مختلف آبیاری از بذر­ها حاصل شد و گل­ها و اندام­های رویشی در رده­های بعدی قرار گرفتند. نتیجه­ گیری شده است که بذر­ها و گل­ها مفیدترین اندام­های شوید برای تولید اسانس هستند، اگر چه شوید به دلیل خصوصیات دارویی و عطر بیشتر به­ صورت سبزی استفاده می­گردد.

 

کلید واژه ها: اندام­های شوید، اسانس، کمبود آب