تغییرات محتوای اسانس اندامهای مختلف ژنوتیپهای شوید در واکنش به کمبود آب
کاظم قاسمی گلعذانی*1، مهرداد مرادی1، سعید زهتاب سلماسی1 و سعید قاسمی1
چکیده
آزمایشی به صورت اسپلیت پلات (بر پایه طرح بلوک کامل تصادفی) با چهار تکرار در سال 1393 اجرا گردید تا اثرات تیمارهای مختلف آبیاری (I1، I2، I3 و I4: به ترتیب آبیاری پس از 70، 100، 130 و 160 میلیمتر تبخیر) بر محتوای اسانس اندامهای مختلف ژنوتیپهای شوید (محلی و ماموت) مورد ارزیابی قرار گیرد. تیمارهای آبیاری و ژنوتیپها به ترتیب به کرتهای اصلی و فرعی اختصاص داده شدند. با تشدید کم آبی، درصد اسانس اندامهای مختلف شوید افزایش، ولی عملکرد اسانس در واحد سطح آنها کاهش یافتند. ژنوتیپ ماموت بیشترین درصد اسانس را در تمام اندامها داشت، ولی عملکرد اسانس اندامهای رویشی و گل ژنوتیپ محلی بسیار بیشتر از ژنوتیپ ماموت بود. با وجود این، تفاوت عملکرد اسانس بذرها در بین دو ژنوتیپ معنی دار نبود. بیشترین درصد و عملکرد اسانس تحت سطوح مختلف آبیاری از بذرها حاصل شد و گلها و اندامهای رویشی در ردههای بعدی قرار گرفتند. نتیجه گیری شده است که بذرها و گلها مفیدترین اندامهای شوید برای تولید اسانس هستند، اگر چه شوید به دلیل خصوصیات دارویی و عطر بیشتر به صورت سبزی استفاده میگردد.
کلید واژه ها: اندامهای شوید، اسانس، کمبود آب